.jpg)
पूर्व प्रेमीसँग आधि रात
पर्खाईको घडि त्यसै पनि लामो र कष्टकर हुन्छ मेरा लागि । यहाँ त झन सिङ्गो घण्टा, त्यो पनि बसको प्रतिक्षा । प्रतिक्षालय भरी यात्रुहरु प्रतिक्षारत नै थिए तर म स्वंयम ढुक्क भएर बस्नै सकेन । त्यो पर्खाईको समयमा मोवाईलमा ब्यालेन्स रिचार्ज गरे, पानी किने, शौचालय गएँ तै पनि समय त जम्मा बीस मिनेट मात्रै सकिएको हुन्छ । प्रतिक्षालयको एउटा कुनामा गएर मोवाईल चलाउँदै बस्छु । मन भने एउटै पिरले पोलेको हुन्छ, “अठार घण्टा सँगै बस्नु पर्ने साथी कस्तो पर्छ होला ?” मलाई राम्रो सँग थाहा छ । धेरै लामो दुरीको रात्रीबसको यात्रामा सँगैको साथी राम्रो परेन भने त्यो यात्रा निकै कष्टकर र आतंकित हुन्छ । के सोच्छन पुरुषहरुले कुन्नी ? सकेसम्म फाईदा उठाउने मेसो हेर्छन । त्यहि प्रतिक्षालयमा पनि अरु सबै पुरुष र म एक्लै महिला थिए । एउटा झ्याप्ले केटो मलाई अंकित गर्दै अर्को साथिलाई भनिरहेको थियो “के छ यार तेरो त यात्रा सप्रे जस्तो छ नि । तैले सोचे जस्तै लैनो भैसी नै भेटिएछ कि क्याहो ?” सवै गलल हाँस्छन् । तिनीहरुसंग मेरो केहि पनि मिल्दैन न उमेर नत चिनजान नै छ । काम छैन केटाहरुलाई उडाईदिए पुग्यो । मलाई खपि नसक्नु हुन्छ र काउन्टरतिर लाग्छु । यिनीहरुको यो क्रियाले मन झन डराउँछ ।
घडि हेरे दुई बजेछ । तोकिएको समय भन्दा एक घण्टा ढिलो ठेलमठेल मान्छेलाई भरेर बस पनि आईपुग्यो । बस काउन्टर अगाडि रोकिन्छ । एकछिनका लागि बस भित्रका यात्री बाहिर निस्कन्छन र बाहिरका यात्री आफ्नो सिट खोज्दै भित्रिन्छन् । मेरो हातमा टिकट छ, ‘बी साइड दुई नं. सिट । झ्यालतिरको सिटमा गएर बस्छु म । अहिले सँगैको सिट रित्तो छ । “शायद साथी भर्खर बाहिर गएको हुनुपर्छ” मन मनै सोच्छु ।
जहिले पनि यात्रामा एक्लै हिड्दा किताव पढ्ने पहिले देखिको बानी छ मेरो । त्यत्तिकै चुप लागेर बस्नै सक्तैन । यस पाली पनि ब्यागमा पढ्न चाहेर पनि पढ्न नभ्याएका दुई तीन थान किताव बोकेरै हिडेकी छु । एक्लै टोलाएर के बस्नु ? निकाले मैले ब्यागबाट जया राईको कथा सँग्रह “बेकर स्ट्रिटका दुई आँखा” । भुमिका नियाल्दै शीर्षकथा तिर आँखा तानिन्छन् । घोत्लिन्छु केहि समयका लागि त्यसैमा । आधा घण्टा भन्दा बढी नै भै सक्छ बस हिड्दैन । बस बाहिर यात्री र बस स्टाफ बीचको खलबलले मेरो एकाग्रता भंग हुन्छ, ध्यानलाई त्यहि खलवलतिर मोड्छु म ।
ढोकातिरको सिट बाहिर हेर्न खोजेको त बिना रोकटोक छयाङ्ग पोखियो हेराई त्यो ढोका बाहिरको दृष्यमा । ढोका सामुन्ने एउटा खाइलाग्दो, सभ्य जस्तो देखिने युवक अघि देखि नै मलाई हेरि रहेको थियो क्यार ! मेरा आँखा ठोक्किदा पनि कुनै प्रतिक्रिया जनाएन । छोटो समयमा धेरै पटक त्यसै गरि झोस्सिए मेरो आँखाहरु । अन्ततः त्यहि व्यक्ति नै परेछ मेरो सँगैको सहयात्री । त्यसैले हेरेको हुनपर्छ, मैले त्यहि बुझें ।
बस स्टार्ट भयो । यात्री भित्रिए सवै । मेरो निकटमा त्यहि अघि कै युवक छ । त्यतिखेर सम्झिन पुग्छु, भर्खरैको कथा “बेकर स्ट्रिटका दुई आँखा” की पात्र हिसीको यु.केको ट्रेन यात्रा अनि मेरो यो बसयात्रा । बेकर स्ट्रिटका ठोक्किएका ती दुई आँखा अनि मेरा निकटका यि दुई आँखा । कस्तो संयोग ? उस्तै उस्तै लाग्छ मलाई ।
काउन्टरलाई एक फन्को लगाएर बस हाई वे तिर सोझियो । तराईका फाँटहरुलाई छिचोल्दै अजिङ्गर झै लमजतन्न तेर्सिएको सडकमा तिव्र रफ्तारका साथ बस गुड्छ । घरिघरि बाहिरका दृष्यमा आँखा दौडिन्छन र फेरि फिर्ता हुन्छन् तिनै एकजोर आँखासँग ठोक्किन । यसपालि भने उसको मुखाकृति अलि फेरिन्छ । बनावटी मुस्कान ओठमा दल्दै म पनि ऊ सँगै फिस्स हाँसिदिन्छु । सवै तिर आँखा दौडिए पनि तर अह ! मन भने कतै अलिबेर अडिदैन, नत किताबमा न ती दृष्यमा नै ।
निकटको त्यो अनुहार कता–कता देखे जस्तो परिचित झैँ लाग्छ, तर ठयाक्कै एकिन भने गर्नै सक्तैन । भर्खरै मात्र भेट भएको व्यक्ति सोधि हाल्न र बोलि हाल्न अप्ठ्यारो लाग्छ । मनमनै चाहन्छु –उसले एक शब्द बोलि दिए पनि त हुन्थ्यो नि । उसको क्रियाकलापलाई पनि म नजानिदो पाराले हेरिरहेकी थिए । उसलाई पनि मेरै जस्तो भएको हुनुपर्छ शायद, र त छटपटिदै थियो ऊ पनि ।
हातको किताब भारी थिचे जस्तो लाग्छ आफैलाई । थन्काए त्यसलाई पनि ब्यागभित्र । एकोहोरो झ्यालबाहिर हेर्दै फर्किए बिगतका केस्राहरु उधिन्नतिर । आफ्नैै आयतनलाई ओगटदै बसेका हामी मन भित्रै बाट खै, किन हो ? एक किसिमको आत्मियताको बाडि उर्लिन्छ मेरो । त्यसै त्यसै माया लाग्छ त्यो अनुहारको । मनले भनिरहेको थियो, “सन्ध्या तेरो निकटको अनुहार परिचित नै हो ।” सम्झिने प्रयत्न गर्छु दुई दशक अघि देखि मानसपटलको भित्तोमा मक्किन लागेका, रङ उडिसकेका क्यानभास जस्ता चिरपरिचित मित्रहरुको मुखाकृतिलाई ।
मेरा आँखा झ्याल बाहिरका दृष्यमा थिए तर उसका आँखा भने मेरो गालाको कालो कोठीमा टाँसिएका हुन्छन् । बोल्न मन दुवैलाई लागेको हुन्छ तर बोल्ने कसरी ? एउटा निहु त हुनु प¥यो नि ! अड लाग्छ । बर्तमान माहोलसँग अनभिज्ञ दुवै जव चेक पोष्टमा बस एक्कासी रोकिन्छ तब अवतरण हुन्छौं यथार्थको धरातलमा । त्यतिखेर पनि बोल्ने मेसो नै मिल्दैन । पन्ध्र बीस मिनेट पछि बस फेरि पुरानै गतिमा दगुर्न थाल्छ । पुराना हिन्दी गीत गुन्जिहेका हुन्छन् बसमा, म पनि गीत सँगै हराउँछु ।
खाजा खाने ठाउँ आयो । एउटा होटेल अगाडि बस तेर्सियो । यात्रीहरु खाजा खान एक–एक गरी बाहिरिन्छन् । बाटो तिरको सिटमा ऊ बसेको भए पनि हतार गर्दैन बाहिर जानलाई । मलाई उठ्न मन अघि नै लागेको थियो तर बस रित्ति सके पछि मात्रै ऊ उठ्ने सुर गर्छ । औपचारिकताका लागि भए पनि अब त बोल्नै कर लाग्यो । उसको पहिलो वाक्य फुट्छ – “खाजा खाने होइन ? जाऊ बाहिर ।” बाहिरियौ हामी । सम्मुख भएर बसेका हामी बीचमा टेवल छ, मैले गेस गरिसकेकि छु । ऊ प्रभात नै हो । “के खाने ?” फेरी सोध्छ ऊ । “जे छ त्यहि खाउन” म छोटो उत्तर दिन्छु । खाजा अर्डर गरेर सँगै आएर बस्दै गम्भिर भावमा भन्छ – “सन्ध्या ! तिम्रो यो सजिलो बानी त उस्तै छ नि । मलाई चिन्यौ ? म तिम्रो उहि प्रभात हुँ ।”
म अवाक भएँ । डबडबाए आँखा दुवैका । घाँटी नै अवरुद्ध हुन्छ, बोलि फुटदैन मेरो । ऊ भनि रहेको थियो– “ सन्ध्या ! सम्हाल आफूलाई ।” तर अह ! सक्तिन । लाज पचाएरै अंकामाल गर्न पुगे म त । आत्मिएताले भरिएको अंगालोमा हरायौ दुवै एकछिन । हिड्ने बेला भएछ क्यारे, गाडिको हर्नले झस्कायो । सवै यात्री उठि सकेछन् तर हाम्रो भने टेवलको खाजाले हामीलाई गिज्याई रहेको थियो । खाजालाई जहाँको तहि यथावत छोडि हामी पनि बस भएतिर हिड्यौं ।
बढ्दो अंधकार सँगै चिप्लो सडकमा उसै गरी चिप्लिन्छ बस । अघिको भन्दा बातावरण निकै सहज भएको थियो तर पनि गाडीको आवाजले एउटै शव्द बारम्बार दोहराउनु पर्ने हुंदा कुरा गर्नै झ्याउ लाग्छ । गाडिभित्रको धिमा प्रकाशमा म उसलाई धेरैबेर सम्म पढ्छु । उसका अतृप्त आँखाको दहमा रिक्तताको गहिरो खाडल म पाउँछु । लाग्छ, ऊ भित्र पनि रिक्तता जरुर छ तर लुकाउन खोजिरहेछ । निकै कौतुहलता जाग्छ मनमा, उसका बारेमा जान्नलाई ।
खाना खाने ठाउ आयो । हामी पनि ओर्लियौ । यहि आधि घण्टामा उसले आफ्ना बारेमा धेरै कुरो सुनायो । उसलाई भेट्दा खुशीले हरङ भएकोे मन उसका कुरा सुन्दा उत्ति नै दुखी भएको थियो । यो बीस बर्षको मेहनत र लगनशीलताले उसलाई अहिले जुन उचाईमा पर्याएको छ त्यति नै उ भित्रको रिक्तताले उसलाई खोक्रो बनाएको पनि छ । मान्छे जहिले पनि हुन र नहुनुको पिडाले थिचिएको हुदो रहेछ क्यार, यहां पनि भएको छ त्यस्तै । धन सम्पत्ति, मान सम्मान, ईज्जत उ संग सबैथोक छ अहिले तर पनि अह, खुशी छैन आफैमा । मन मिल्ने साथिको प्रेमिल साथ नहुदाको पिडाले खड्किएको छ उसको जीन्दगी पनि ।
खाना खाई सके पछि गाडि फेरिे पुरानै रफ्तारमा दौडियो । बाक्लिदा रातका प्रहर संगै बस भित्रका यात्री प्राय सबै निदाईसकेका थिए । जति जति गाडि मुग्लिन नजिकिदै थियो उति नै छुट्टिनु पर्ने पिडादायी समय सम्झिदै मन भारी हुदै थियो मेरो । समय न हो किन रोकिन्थ्यो र रोकेर पनि । अन्तत छट्टिनु नै पर्यो । यतिखेरको उसको गन्तब्य पोखरा अनि मेरो काठमाण्डौं सम्मको । हेलियौ दुबै आ आफ्नो गन्तब्य तिर । उसको भिजीटिङ कार्ड ब्यागमा थन्काउदै सोचमग्न हुन्छु म त्यहि एकोहोरो शुसाएको त्रिशुली झैं । टलपल–टलपल गर्दै जून बगिरहेथ्यो, कन्चन त्रिशुलीको पानीमा । मनमनै गमे– हाम्रो प्रेम पनि यहि निर्मल पानी जस्तो न हो, आज सम्म त्यहाँ सधै त्यसैगरि कति जूनका तस्बिर बने र बगे । कसैले तिनलाई कहिल्यै समाउन सकेको छ र । यस्तै सोच्दा सोच्दै कतिबेला निदाएछु पत्तो नै पाईन । झिसमिसेमा जब थानकोटको चेक पोष्टमा गाडि रोकियो तब झल्यास्स ब्यँझिए ।
बिहान सबेरै काठमाण्डौं डेरामा पुगेकि म, यात्रा भरीका थकित यी एकजोर अनिदा आँखालाई बिश्राम गराउने प्रयत्न गर्छु तर सक्तिन, मेरो प्रयास बिफल हुन्छ । प्रभातको झझल्को आई नै रहन्छ मनमा । यो पल्टको यात्राले गर्दा उसको बारेमा थोरै भए पनि जान्ने मौका त पाएँ तर मेरो बारेमा अनभिज्ञ उ, मलाई पनि मैले ब्यतित गरेको समयबारे अबगत गराउने मन लाग्यो । त्यसैले चार्जमा लगाई राखेको ल्यापटप समाते र प्रभातलाई मेल टाइप गर्न लागे ।
प्रिय प्रभात,
सुदुर बस्तीबाट बर्षाै पछि मुठाका मुठा चाङ लगाउँदै एक बिटो सदाबहार प्रेमिल सम्झना बोकेर यो सन्ध्या तिमीलाई स्पर्श गर्न आउँदैछे । पक्कै पनि सन्ध्याको स्पर्शले निरवतालाई निम्त्याउँछ, प्रभातको पहिलो किरणले प्रभाकरलाई चुमेको जस्तो निश्चय नै नहोला । तर, आत्मिक स्पर्श अवश्य पनि शीतल र कोमल नै हुनेछ ।
तिमी र म असरल्ल वारिपारि पोखिएको बीष बर्ष भई सकेछ । बीस बर्षको लामो अन्तराल पछि अनायासै भएको यो जम्काभेट रिक्ततालाई जोड्ने सेतु त बन्ला तर अलग–अलग किनारा धस्काउँदै बगेका हामी एकाकार हुन सकौला र ? के नदिका दुई किनारालाई जोड्न सम्भव छ ? कति मुस्किल अनि जटील छ हैन ? घायल जीन्दगी जिउन अनि चोखो पहिलो प्रेम भुल्न । हो प्रभात ! बषौं देखि अन्तस्करणमा तिम्रो प्रेमको मुनालाई मलजल गरि हुर्काइरहेकि म । बैश नपोतितै यौवनको पूर्वाधमा अङकुराएको प्रेमको बीजलाई तिम्रो अनुपस्थितीमा पनि मैले गोडमेल गरि नै रहे, केवल मेरै आत्मसन्तुष्टिका लागि मात्र ।
विभिन्न सामाजिक दायराका सङकुचित घेराभित्र बर्षौ बर्षसम्म आफूलाई खुम्च्याएर तिम्रो प्रेमको अस्तित्वलाई निश्चित आयतनमा सुरक्षित राखेकी छु, बिना कुनै सर्त बिना कुनै स्वार्थमा । प्रेम प्राप्ती होइन, जुनसुकै परिस्थितिमा पनि पाउनै पर्छ भन्ने संकिर्णताको साघुरो घेरामा सिमित नहोस् । स्वार्थ भन्दा माथि रहेर गरिएको प्रेम, जुन कसैले निचोर्न खोज्दा निचोरिदैन र दबाबमा फुलाउन खोज्दा मौलाउँदैन पनि । आधुनिकताले उब्जाएको फिका भौतिक प्रेम अहिलेका आम युवाको यौन पर्याय बन्न सक्ला तर त्यो मेरो रोजाई होइन ।
बिवाहको प्रारम्भिक परिभाषा पनि बुझ्न नपाउदै अन्माईएको थियो मलाई “मारे पाप पाले पुण्य” भन्दै । मेरो सुखद भविष्यको कल्पना गर्दै तिमीबाट चुडाएर बैवाहिक पासोमा फसाउने मेरा अभिभाबकलाई म यतिवेला सम्मान गरु या घृणा गरु ? तिमी आफै भन ।
प्रभात ! रोजाई र भोगाई फरक कुरा रहेछन् । चाहेको कुरा कहिल्यै भोग्न नपाइने र जुन भोगिन्छ त्यो कहिल्यै पनि रोजाई बन्न नसक्दो रैछ । भविष्यका बारेमा ब्लु प्रिन्ट पनि तयार गर्न नपाउँदै परिस्थितिले मलाई समय भन्दा अगाडि नै सामाजिक मर्यादाका गरुङ्गा बोझहरुको बुई लगाई दियो । सुरुवातिमा दिनमा त्यो बोझ उचाल्न निकै नै कठिनाई भयो । कयौ आरोह अवरोह बीच पौठेजोरी खेल्दै, अनगिन्ति तगाराहरुको सामना गरे । आफुलाई गृहस्थीका विभिन्न भुमिकामा उभ्याएर तिमीले झै मैले पनि पढाईलाई निरन्तरता दिई नै रहे फलस्वरुप आज आफ्नैै खुट्टामा उभिन सफल भएकि छु ।
बिवाह पश्चात सबैको झैं मेरो पनि चाहना थियो तिमी जस्तै दिलदार लोग्ने होस् तर अह ! चाहना त चाहना मै सिमित हुन पुग्यो । त्यहि चेतनाले मलाई यो उमेरको भर्याङ चढ्ढासम्म डसिरहेको पनि छ । रिक्ततालाई आत्मसात गरि अतृप्त जीन्दगी बाँचिरहेकि छु । लोग्ने सँगको सम्बन्धमा मैले कहिल्यै आफू प्रति अनुरक्ति अनुभव गरिन । केवल नितान्त कर्तव्य सम्पादन कै लागि आफूलाई समर्पित गरिरहे । मेरा ईच्छाको ख्यालै नगरि ठूलै उपकार गरेको ठान्ने लोग्नेलाई यहाँ लोग्ने मान्छेको उपमा दिन रुचाउँदिन म किनकि तिमी पनि त लोग्ने मान्छे नै त हौ नि । आफ्ना सपना, लक्ष्य सवै भुलेर स्वास्नी हुनुको पिडा दवाउँदै मर्यादित दाम्पत्ते जीवनको वकालत गर्ने पक्षमा पनि म छैन । जीन्दगीमा एउटा तिमीलाई प्रेम गरे, तर पाउन सकिन र जसलाई पाएँ उसलाई प्रेम गर्न सकिन । भद्रगोल यौनसँग यौवन साट्दै लोग्ने हुनुको अधिकार खोज्नेलाई म कसरी प्रेम गर्न सक्छु ?
प्रभात ! यो कस्तो संयोग हो ? तिमी आएकै बसमा मैले चढ्नु । त्यसमा पनि तिमी सँगैको सिट मेरो हुनु । यो दैवले नै जुराएको संयोग हुनुपर्छ शायद । जीन्दगी त्यहि बसको यात्रा जस्तो न हो । सँग–सँगै हिडिरहेका यात्री, कति बीच बाटो मै छुट्छन् त कति बीच बाटो बाटै सहयात्री बन्न टप्किन्छन् । केहि समय सँगै व्यतित गरे पनि गन्तव्य सवैको आफ्नै हुन्छ । कोहि कसैको यात्रा भरि चाहेर पनि साथ दिन सक्तैन । हामीले जस्तो चाहेर पनि एक अकार्को जीन्दगीको यात्रा न त मैले सुगम बनाउन सके न त तिमीले नै । यस्तै नै हो, यात्राको रित ।
जीन्दगीको यात्राको दौरानमा सामना गरेका जटिलता तिम्रा स्थितिमा भन्दा मेरा स्थितिमा निश्चय नै बिकराल थिए होलान् जुन स्वाभाविक पनि छ । तिमी अबिवाहित हुनु र म आमा हुनाको कारण यस्तो भएको हुन सक्छ । सन्ध्या अव सन्ध्या मात्रै रहिन प्रभात ! ममतामयी आमा पनि भईसकेकि छे । उत्तरदायित्व र जिम्मेवारीलाई आत्मसात गर्दै आफूलाई सन्ततिमा समर्पित गर्दैछु किनकी एउटी आमा आफ्ना सन्तानप्रति सदा कर्तव्यनिष्ट हुन्छे नै चाहे जस्तो सुकै समस्याको पहाड उचाल्न किन नपरोस् । त्यसैले सम्झौता गरीसके मैले पनि आफ्नै जीन्दगीसँग र अबको बाँकि यात्रा म एक्लै पनि उषाको किरण सँगै लुकामारी खेल्दै बिताउन सक्छु ।
बास्तविकताले मलाई केहि कुरामा आवश्यकता भन्दा बढी नै कठोर बनाएको जरुर हुनसक्छ त्यसैले म बाध्य छु यतिबेला तिम्रो प्रस्ताबको ठाडो इन्कार गर्न । हो, तिमीले मान्नै पर्छ प्रभात ! मैले आफुलाई जति नै पगाल्न खोजे पनि तिम्रा कुमार आकांक्षाहरुका साथ साथै म चल्न सक्तिन कि ! किनकी आमा बनि सकेका आइमाईहरुको प्रेममा कुमारी केटीको जस्तो जागृत ज्वालामुखी हुदैन । आफु भित्रैबाट फुट्न खोज्ने ज्वालामुखीलाई दबाएर सहने क्षमता हरेक आमालाई मातृत्वले दिएको हुन्छ । बिचार गर त, त्यस्तो यात्रा कति भारी र कष्टकर होला हामी दुबैका लागि जब हामी एक अर्काबाट असन्तुष्ट भएर घृणा गरौंला । यस अबस्थामा कुन्नि कति दुरीसम्म हामी खुशीले साथसाथै हिड्न सकौंला ! जबकि तिमीले भन्दा मैले भोगाईका जटीलता छिचोल्दै आधि बाटो त्यसै पनि तय गरि सकेकी छु ।
अब अन्तमा, परिवर्तनको छलाङ जस्तो हामीले पनि बुझाईको दायरालाई सकय सापेक्ष फराकिलो बनाउनु जरुरी छ । जीन्दगीमा अतित र प्रेम सवैको हुन्छ । फरक यति हो ढीलो चाँडो र आकर्षण बिकर्षणको अन्तर मात्रै । त्यसैले प्रभात यो निर्णय गर्ने जिम्मा तिमीलाई सुम्पिदै अहिलेलाई ओझेल पर्छु ।
उहितिम्री सन्ध्या !
प्रभातलाई मेल सेन्ड गर्दै प्रतिउत्तरको झिनो आशा मनमा सँगालेर जबरजस्त निदाएँ ।
पार्बती शाही
onsnews.com
0 comments
Write Down Your Responses